Rozdział 2

*sobotnie popołudnie*

                Wychodzę z łazienki, gasząc za sobą światło. Staję przed szafą i wpadam w panikę. Nie mam się w co ubrać! A do imprezy została tylko godzina! Przekopuję zawartość półek, kiedy mój wzrok spoczywa na czarnej, obcisłej sukience. „Idealna!” myślę i chwytam ją w dłonie. Szybko zakładam ją na siebie i staję przed lustrem. Sukienka jest przepiękna…. Siadam przy toaletce, rozczesuję moje długie, kręcone włosy i zabieram się za makijaż. Po 40 minutach jestem zwarta i gotowa na świetną zabawę w towarzystwie moich znajomych. Gdy schodzę na dół, Luke już czeka, niecierpliwie podrzucając w dłoni pęk kluczy.

-No nareszcie! Ileż można się ubierać?! – pyta i zakłada buty.

-Sorry, ale ja potrzebuję trochę więcej czasu niż ty.

-Trochę? Dziewczyno to było trochę? Czkam na ciebie od półgodziny i ty mi mówisz, że to było trochę?

-Och, zamknij się już – mówię i tym samym kończę tą bezsensowną wymianę zdań. Mijam go w progu i wsiadam do jego czarnego auta.

                Gdy wchodzimy do klubu uderza w nas dym papierosowy pomieszany z zapachem, alkoholu i potu. No tak… Jest sobota wieczór, a my właśnie weszliśmy do jednego  z najbardziej obleganych i popularnych klubów w całym Londynie. Dobrze, że została wynajęta osobna sala tylko dla nas….

-Amy! – słyszę swoje imię i zwracam wzrok w kierunku, z którego dochodzi wołanie. Widzę uśmiechniętą Emily. Wygląda naprawdę olśniewająco. Podchodzę do niej szybkim krokiem i przytulam na powitanie.

-… no i na koniec życzę ci fajnego chłopaka i żebyś nigdy się nie zmieniała i żebyśmy już zawsze były przyjaciółkami – uśmiecham się i wręczam jej prezent. Dziewczyna podnosi na mnie wzrok i powoli otwiera torebeczkę. Jej oczy otwierają się do niebotycznych rozmiarów, a po chwili na ustach pojawia się uśmiech. Emily rzuca mi się na szyję. Ściskam ją mocno.

-Dziękuję, dziękuję, dziękuję – mówi jakby w amoku. Wyciąga z torebki płytę Room94 i wygląda jakby była w siódmym niebie. Wiedziałam, że jej się spodoba.

                Godzina 00:00. Czas na tort! Podchodzę do Emily i razem wpatrujemy się w drzwi, które po kilkunastu sekundach otwierają się, a na salę wjeżdża przeogromny tort. Patrzę na przyjaciółkę i widzę jak jej oczy zaczynają się świecić. Zawsze była zwolenniczką słodyczy. Po kilkunastu minutach tort zostaje opanowany, przez gości i wszyscy wracają do zabawy. Ja aktualnie siedzę przy stoliku razem z moim bratem, Emily i kilkoma innymi znajomymi.

-Założę się, że nie dasz rady wypić najmocniejszego drinka z baru na raz! – mówi do mnie Luke.

-Tak? A o co chcesz się założyć? – odpowiadam.

-Jak przegrasz to pójdziesz do tego klubu obok naszego domu i wyrwiesz jakiegoś kolesia, a jak wygrasz to zrobię to ja, tyle że wyrwę jakąś laskę.

-Dobra! – prawie, że krzyczę i podaje mu dłoń. Po kilku chwilach już stoję przy barze w asyście Emily i zamawiam Rocket Fuel. Według barmana, najmocniejszy drink w mieście. Po chwili znów wracamy do stolika. Skład się nie zmienił, co oznacza jedno. Każdy czeka na nasze starcie…. Stawiam przed Luke’iem jego porcję i czekam aż wypije. Po chwili się załamuję. Skubany wypił! Dobra, teraz moja kolej. Biorę głęboki oddech i po chwili trzymam mojego drinka w dłoni. Przystawiam szklankę do ust i jak najszybciej próbuję wlać w siebie jej zawartość. Niestety w połowie mięknę i wręcz krztuszę się cieczą. Gwałtownie odstawiam szklankę na stół i słyszę głośny śmiech mojego brata.

-Przykro mi, młoda. W poniedziałek rano chcę cię widzieć z jakimś fajnym kolesiem – mówi i puszcza mi oczko.

                Reszta nocy upływa w zatrważającym tempie. Pijemy, tańczymy, wygłupiamy się. Czyli impreza jak każda inna. Nim się spostrzegam wybija czwarta nad ranem i goście zaczynają się rozchodzić. Zostaję do samego końca, a potem razem z Emily wsiadamy do taksówki, która zawozi nas do domów.

                Rano budzę się z okropnym bólem głowy. Nienawidzę kaca. Zwlekam się z łóżka, mamrocząc przy tym jakieś nieskładne przekleństwa. W ślimaczym tempie schodzę po schodach i kieruję się do kuchni. Otwieram szafkę, z której wyciągam szklankę, a następnie sięgam po butelkę z wodą. Wypijam całą zawartość szklanego naczynia w kilka sekund i już chcę się odwracać gdy słyszę:

-No siema siostra! Co tam u ciebie? – Luke staje w drzwiach i patrzy na mnie i idiotycznym uśmieszkiem.

-Ciszej idioto, głowa mi pęka. – szepczę, po czym próbuję przecisnąć się obok niego.

-Oho, widzę, że ktoś tu ma kaca.

-Zamknij się i daj mi pójść spać – mówię i idę do swojego pokoju, gdzie odpływam w błogi sen.

                Gdy się budzę jest już ciemno. Patrzę na zegarek, który wskazuje godzinę 17. Schodzę z łóżka i idę do łazienki.

Jestem w totalnej rozsypce… Nie mam pojęcia w co się ubrać i jak się uczesać, a czasu coraz mniej.

Po kilkunastu minutach sterczenia przed szafą decyduję się na zwiewną, kremową sukienkę przed kolano, a do tego beżowe szpilki. Włosy spinam w koka, zostawiając kilka luźnych pasemek po bokach, a jeżeli chodzi o makijaż… robię to co zawsze, czyli nakładam podkład, trochę tuszu do rzęs i brzoskwiniowy błyszczyk na usta.

Cicho przemykam przez korytarz, ze szpilkami w ręce, żeby tylko rodzice mnie nie usłyszeli. Szybko zakładam na siebie kurtkę i już mnie nie ma.

<Włącz> 

                Wchodzę do ciemnego, zadymionego klubu. Wokół tłoczą się ludzie, a w powietrzu czuć papierosy i jakiś nieznany dla mnie zapach. Rozglądam się po pomieszczeniu. „Po co ja tu w ogóle przyszłam?”, po raz kolejny zadaje sobie to samo pytanie w myślach. Ach…. No tak. Przecież chcę zaimponować mojemu bratu i jego znajomym. Ale się wpakowałam… No nic, sama sobie naważyłam tego piwa, to teraz muszę je sama wypić. Biorę głęboki oddech (na tyle, na ile jest to możliwe) i ruszam przed siebie.

W końcu docieram do zatłoczonego baru. Zamawiam mocnego drinka i sącząc go przysiadam na jednym z krzeseł barowych.

 „Głupi zakład!” myślę po raz enty tego wieczoru. Jestem zła na siebie, na Luke’a…. w zasadzie jestem zła na wszystko. Przecież mogłam zostać dzisiaj w domu i oglądać spokojnie jakiś wyciskacz łez. Ale nie! Bo przecież mam zbyt wielkie ego, żeby przegrać jeden zakład! I to w dodatku z własnym bratem! Czuję się tu jak w klatce. Zaczynam tracić panowanie nad łzami. Dlatego postanawiam zamówić jeszcze jeden kolorowy napój. I jeszcze jeden.

 Kiedy jestem już nieźle wstawiona postanawiam wreszcie ruszyć na parkiet. Skaczę w rytm muzyki. Bawię się z zupełnie obcymi mi osobami, ale nie przeszkadza mi to. Jednak moje nogi dają się we znaki, więc postanawiam usiąść i znów coś wypić.

Siedzę sobie spokojnie na wysokim stołku kiedy nagle koło mnie pojawia się jakiś chłopak. Wygląda naprawdę groźnie. Przekuta warga, ucho i brew. Ramiona całe w tatuażach. Strach się bać….

-Barman! Jeszcze jednego drinka dla tej ślicznotki! – mówi ów tajemniczy chłopak po czym uśmiecha się szeroko. Rozglądam się wokół z nadzieją, że nie mówi o mnie, lecz teraz jak na złość przy barze zostaliśmy tylko my.

Barman podsuwa mi szklankę z kolorowym napojem. Przyglądam się jej uważnie.

-Dzięki, ale mnie już chyba wystarczy – odzywam się po chwili ciszy. Tajemniczy osobnik spogląda na mnie zaskoczony.

-Oj, mała. Daj spokój. Jeden w tą czy w tamtą stronę. Co to za różnica? – no w zasadzie, chyba ma rację. Biorę pierwszy łyk ze szklanki, a chłopak uśmiecha się triumfalnie.

-I to rozumiem. A teraz powiedz mi…. Co taka ładna dziewczyna jak ty robi sama w takim klubie, ha?

-Nie mów, że cię to interesuje. – mówię nawet na niego nie zerkając.

-Pewnie, że interesuje. Nie chciałbym, żeby takiej ładnej mordce coś się stało. – w odpowiedzi tylko fukam. Jak tak można?!

-Oho! Chyba ktoś się wkurzył! –mówi kpiąco – Nie złość się, maleńka. Złość piękności szkodzi! A teraz podnieś te swoje zacne cztery litery i chodź zatańczyć.

-Rodzice cię kultury w domu nie nauczyli? A co, jak nie chcę tańczyć?

-No weź… Proszę…? – chyba jednak zmienię zdanie. Kiedy chłopak na mnie patrzy…. No, po prostu nie mogę mu nie ulec. Jego oczy…. STOP! Amy! Nie rozpędzaj się tak!

-Ugh! No dobra…. – mówię w końcu i ruszam za nim na parkiet

-A tak w ogóle to Niall jestem! – krzyczy, gdyż muzyka w tym miejscu jest zbyt głośna.

-Amy! – odpowiadam.

                -Powiedz, dlaczego tutaj jesteś? Na pewno nie przyszłaś tutaj z własnej woli – odzywa się Niall, patrząc na mnie spode łba.

-Założyłam się z bratem – odpowiadam jak gdyby nigdy nic i dalej piję swojego drinka.

-O co? Nie to, że jestem wścibski, czy coś, ale wiesz. Zakładanie się raczej nie leży w naturze dziewczyn.

-O to, że jak wypiję najmocniejszego drinka w klubie, to on przyjdzie tu dziś i wyrwie jakąś laskę, ale jak widzisz przegrałam. Nie wypiłam tego pieprzonego drinka i teraz muszę tu siedzieć. – Niall patrzy na  mnie jak na idiotkę, a po chwili wybucha śmiechem. Że co?!

-Przepraszam, ale…. Po prostu do przewidzenia było to, że nie podołasz.

-Szowinista…. Czemu wy zawsze myślicie, że we wszystkim jesteście najlepsi?! – unoszę się. Chyba powinnam skończyć z alkoholem.

-Wow, Wow. Spokojnie. Wcale tak nie jest…. No, ale przyznaj, że w piciu jesteśmy od was lepsi.

-Taaak. Wmawiaj sobie dalej.

-Prawda w oczy kole. – idiota. Na serio tak uważa?

-Dobra. Nie ważne, ja już chyba powinnam iść. – mówię i powoli, baaardzo powoli wstaję.

-To co, maleńka? Podaj mi swój adres i rano się widzimy? – mówi pewny siebie Niall. Zbyt pewny siebie.

-Jasne, a potem co? Wejdziesz do mojego domu w nocy i zamordujesz rodzinę? Nie dzięki. – dogryzam mu i idę do wyjścia. Po chwili jednak czuję jak ktoś łapie mnie za rękę. Odwracam się i kogo widzę? No zgadnijcie? Nialla!

-Ejj, uraziłaś mnie. Wcale nie jestem taki zły na jakiego wyglądam.

-Jasne, a moja babcia to Królowa Elżbieta.

-Na serio. Podaj mi ten adres i nie rób problemów. – mówi przez zaciśnięte zęby. Nie dobrze. Zaczynam się bać.

-Dobra, to zapisz… - i podaję mu swój adres. Ale ze mnie głupia nastolatka!

Najszybciej jak tylko mogę idę do domu. Dobrze, że to niedaleko.

                Rano budzę się, oczywiście, z kacem. W ślimaczym tempie zwlekam się z łóżka i idę do łazienki. Wskakuję pod prysznic i odkręcam zimną wodę. „Od jutra jestem abstynentem” myślę opierając  głowę o ścianę. Wychodzę po kilkunastu minutach, doprowadzam się do porządku i idę do kuchni.

-No cześć siostra! – wrzeszczy ten głupek, któremu na imię Luke.

-Czego chcesz? – pytam bez owijania w bawełnę.

-I jak tam? Poderwałaś kogoś fajnego?

-Jasne, że poderwałam. A co miałabym nie poderwać – odpowiadam i jak na zawołanie mój telefon wydaje z siebie dźwięk przychodzącej wiadomości. „Czekam pod twoim domem. Ps. Ładna bielizna ^^. Niall.” Achh. No tak, Niall. Czekaj, skąd on, do cholery, ma mój numer?! I co? Jaka ładna bielizna? Idiota mnie podglądał. Muszę zacząć zasłaniać okna.

-O! O wilku mowa! To właśnie ten „ktoś fajny” – rzucam do mojego brata i uśmiecham się nieszczerze, wcale nie podoba mi się fakt, że Niall właśnie stoi pod moim domem. Szybko zakładam kurtkę i buty i wychodzę z domu. Przed budynkiem stoi najnowsza (chyba najnowsza) wersja Audi i jestem naprawdę pod wrażeniem. Samochód jest piękny. Otwierają się drzwi od strony kierowcy i ze środka wyłania się blond czupryna Nialla.

-Nie żartuj, że to twoje auto – mówię nawet nie spoglądając na chłopaka.

-Ciebie też miło widzieć, Amy. – podchodzi do mnie i łapie w pasie zamykając w mocnym uścisku. Z całej siły próbuję się wyrwać, ale blondyn jest zbyt silny. Po chwili odsuwa się ode mnie i otwiera drzwi od strony pasażera.

-Dokąd panienka sobie życzy, żeby ją zawieźć? – mówi, gdy już siedzi we wnętrzu pojazdu.

-Hmmm. No nie wiem… Może do szkoły? – odpowiadam z nutą sarkazmu w głosie.

-Żartujesz? Chcesz iść do budy? Co to to nie.

-Ejjj! Wypuść mnie stąd. Idę do szkoły! – prawie krzyczę, kiedy okazuje się, że drzwi są zablokowane.

-Daj spokój, Mała. Jedne wagary jeszcze nikomu nie zaszkodziły. – uśmiecha się, ukazując rząd równych, białych zębów. Nie no, nie mogę.

-Ugh! Dobra. Tylko nie wywieź mnie w jakieś pole i nie zgwałć. – mówię całkiem poważnie, a ten idiota zaczyna się śmiać. Co proszę?!

-Nie martw się. Nie zrobiłbym tego. W każdym razie, na pewno nie tobie.

-Czyli sugerujesz, że komuś innemu byś to zrobił, tak?

-Co? Nie! Nie, źle mnie zrozumiałaś. Pozwól, że się powtórzę. Nie jestem taki straszny na jakiego wyglądam. – jasne, a ja mieszkam w pałacu…. Od tego momentu postanawiam wyrazić swoją dezaprobatę jego zachowaniem, nie odzywając się ani słowem.

Jedziemy i jedziemy i końca nie widać. Chyba jednak się odezwę, robi się coraz straszniej.

-Ale ty na pewno nie wywieziesz mnie na żadne łyse pole, prawda?

-Nie, no coś ty. Jedziemy do mnie. – O. Mój. Boże. Jedziemy do niego. Ja się boję! Ja nie chcę! Wyciągnijcie mnie stąd!

Po kilku minutach zatrzymujemy się pod starą kamienicą. Wygląda jakby zaraz miała się rozpaść.

-Tutaj mieszkasz? – pytam przerażona.

-Tak. Coś nie tak?... Aaa, chodzi ci o wygląd? Nie martw się, nie jest tak źle jak wygląda. – czemu mu nie wierzę? Próbuję otworzyć drzwi, ale są, cholera, zamknięte. Chłopak powoli wysiada z auta i okrąża je, po czym otwiera mi drzwi. Wysiadam równie powoli jak on, przed chwilą. Wchodzimy do tego okropnego budynku i doznaję szoku. Rzeczywiście, nie jest tak źle jak na zewnątrz. Ściany mają beżowy odcień, a schody są zrobione z kamienia…. Niall prowadzi mnie na samą górę kamienicy, po czym zatrzymuje się naprzeciw jednych z drzwi i otwiera je. Gestem ręki pokazuje, że mam wejść pierwsza, więc wchodzę. Staję w przedpokoju i rozglądam się niepewnie. Jest tu całkiem…. Przytulnie? Ściany mają jasne kolory, ale w żadnym wypadku nie jest to biel. Podłoga jest ciemna i idealnie kontrastuje ze ścianami. W holu zauważam kilka zdjęć. Niall prosi mnie o przejście dalej. Więc idę. Wchodzę do salonu. Po środku stoi skórzana kanapa i stoliczek do kawy. Na ścianie wisi płaski telewizor, natomiast pod nim stoi komoda.

-Sam to wszystko urządziłeś? – pytam wielce zaintrygowana.

-Nieee… Wynajmuję to mieszkanie od jakiegoś małżeństwa. Ja nie mam talentu do takich rzeczy.

-Aha – to jedyne co odpowiadam i powracam do oglądania fotografii. Niall jako mały chłopiec, Niall z rodziną, Niall z…. jakąś dziewczyną?

-Kto to? – słyszę za sobą kroki, a po chwili blondyn staje obok mnie.

-To… Nie chcę o tym rozmawiać

-Ah… Okay. Więc… Sam tu mieszkasz? – szybka zmiana tematu? Trzymaj tak dalej, Amy.

-No, jak widać, sam. – odpowiada, a jego twarz rozświetla szeroki uśmiech. Ja również się uśmiecham i pozwalam sobie usiąść na kanapie.

-Napijesz się czegoś?

-Jasne. Herbatka, wystarczy – wystawiam do chłopaka język, a ten ulatnia się, najprawdopodobniej do kuchni.

                Muszę przyznać szczerze, że bardzo miło spędza się czas w towarzystwie Nialla. A wydawałoby się, że taki ktoś jak on, potrafi tylko robić krzywdę. A tu proszę, taka niespodzianka, on nawet żartuje! Muszę przestać oceniać ludzi po pozorach. Tak, to dobry pomysł.

Nie wiem ile czasu tak siedzimy, w każdym bądź razie na pewno długo. W naszej, jakże zabawnej rozmowie, przeszkadza dzwonek do drzwi. Chłopak wstaje i idzie otworzyć. Po chwili słyszę mnóstwo przekleństw i krzyki. Postanawiam zobaczyć co się dzieje, więc wychodzę z salonu na przedpokój.

-Gdzie jest kasa?! – krzyczy jeden z dwóch łysych kolesi.

-Mam jeszcze dwa dni. Po jutrze dostaniecie kasę! A teraz wypad!

-Nie, nie, nie, Horan, kasa ma być dzisiaj, a konkretniej w tej chwili, więc - albo płacisz, albo źle to się skończy. Ooo, widzę, że znalazłeś sobie nową dupę. Jaka ładna mordka. – mówi ten drugi, zbliżając się do mnie, a ja za wszelką cenę, chcę się od niego odsunąć, niestety ściana mi to uniemożliwia. Czuję, jak łzy napływają mi do oczu, ale próbuję je powstrzymać – No hej skarbie, może trochę się zabawimy?

-Pojebało cię?! – słyszę jeszcze głos Nialla, a potem widzę już tylko ciemność. 

______________________________________________

Oddaję rozdział drugi w wasze ręce. Mam nadzieję, że się spodoba:D

Ogłoszenia parafialne: Pojawiła się zakładka "Informowani". Jeżeli chcesz być informowany o nowym rozdziale, zostaw swój nick na twittera w komentarzu pod postem, bądź w owej zakładce.

Zapraszam do czytania i do następnego, papa:*