Rozdział 6

-Co ty sobie wyobrażasz?! – krzyczy moja mama zaraz po tym jak wchodzę do domu, a Niall odjeżdża.

-Jak możesz spotykać się z kimś takim? – dołącza się tata.

-Normalnie? To jest chłopak jak każdy inny, tylko, że ma kilka tatuaży. – i handluje narkotykami, myślę, ale zostawiam to dla siebie.

-Jak każdy inny? Czy ty siebie słyszysz?! – krzyczy znów mama. – Przecież on jest niebezpieczny.

-Dlaczego dla ciebie każdy kto ma tatuaż jest kryminalistą?! Ciekawa jestem, czy gdybym ja zrobiła sobie tatuaż, to też uważałabyś, że masz córkę kryminalistkę!

-Nawet o tym nie marz! Nigdy nie zgodzę się na to, żebyś niszczyła swoją skórę, bo takie masz widzimisię!

-Chyba zapomniałaś, że za miesiąc będę pełnoletnia i będę mogła robić co mi się żywnie podoba – mówię z całkowitym spokojem.

-Nie, dopóki będziesz na moim utrzymaniu. Spróbuj chociaż pomyśleć o pójściu do tatuażysty, a możesz wyjść z domu i już nie wracać.

-Nie przesadzasz trochę? – wreszcie odzywa się mój tato. – Nie wiem czemu tak się nakręciłaś.

-Może dlatego, że to wszystko przez tego chłopaka! Z tego nie wyniknie nic dobrego. – mówi mama, już trochę spokojniej.

-Możemy porozmawiać o tym rano? – pytam po cichu.

-Tak, tak chyba będzie najlepiej, a teraz idź do siebie. – mówi tata, po czym idę do pokoju.

                 Oczywiście tak jak myślałam, rano rodzice nawet nie pisnęli słówka o wczorajszej sytuacji. Zachowywali się tak, jakby nigdy do tego nie doszło. Ulżyło mi. Przynajmniej nie będę musiała słuchać ich krzyków.

W szkole to co zwykle. Nuda na lekcjach, a na przerwach wygłupy z Emily. Nie obyło się również bez kilku kartkówek. Po prostu żyć nie umierać!

Kiedy wychodzę ze szkoły, widzę znajome Audi. Niall patrzy na mnie tymi swoimi niebieskimi ślepiami i uśmiecha się tak szeroko, że oślepia mnie blask jego aparatu na zębach. Większość ludzi na parkingu patrzy na niego z przerażeniem wymalowanym na twarzy, ale ja mam to gdzieś i odwzajemniam jego uśmiech, jednocześnie ruszając w jego stronę

-No hej, piękna. – mówi, po czym znów się uśmiecha, chyba się zakochałam…. Co?! Nie! Amy, ogarnij się! Rozkazuję sama sobie, po czym mówię:

-Siema! Co tutaj robisz?

-Czekam na ciebie. Idziemy na spacer?

-Ale, że teraz?

-No, coś nie tak?

-Nie… Nie, po prostu jest tak zimno! I sypie śnieg!

-No weź, przecież nie zamarzniesz. No… Na pewno nie w tym płaszczu. – puszcza mi oczko i uśmiecha się szelmowsko.

-Ugh! No dobra. – mówię w końcu. Ruszamy więc w stronę najbliższego parku.

                W pewnym momencie nasza rozmowa o wszystkim i o niczym ucicha. Rozglądam się dookoła, ale Niall jakby wyparował. Gdzie on, do cholery, jest? Nagle czuję mocne uderzenie w plecy. Odwracam się i widzę dumnego jak paw, Nialla, który otrzepuje właśnie swoje dłonie ze śniegu.

Uśmiecham się tajemniczo i rzucając mu krótkie spojrzenie mówię:

-Chcesz wojny? Będziesz ją miał! – śmieję się, po czym nabieram w dłonie śniegu i formuję go w zgrabną kuleczkę. Czekam, a kiedy widzę, że chłopak schyla się, by uzupełnić i swój magazynek, celuję dokładnie, niczym zawodowy strzelec i rzucam. BUM! Trafiony-zatopiony! Blondyn podnosi na mnie swoje piękne oczy i, uśmiechając się delikatnie, rzuca we mnie z dużą siłą. Na szczęście mój refleks mnie nie zawodzi i zdążam się uchylić przed ciosem. Pokazuje Niallowi język, po czym formuję kolejną, zgrabną kuleczkę. I tym sposobem zaczyna się nasza bitwa na śnieżki. Nigdy bym nie przypuszczała, że spędzanie czasu z tym chłopakiem może być aż tak relaksujące.

Kiedy nudzi nam się śnieżna bitwa, ruszamy do domu blondyna.

-Kawy, herbaty? A może gorącej czekolady? – rzuca Niall z kuchni.

-Czekoladę poproszę. – mówię i kieruję się w stronę chłopaka.

Kuchnia jest duża, urządzona w nowoczesnym stylu. Siadam przy stoliku i uważnie obserwuję poczynania chłopaka.

-Jestem gdzieś brudny?

-Co? Nie, nie. Skąd ci to przyszło do głowy?

-Cały czas się na mnie patrzysz.

-Ja? Coś ci się zdawało.

-Jasne, tłumacz to jak chcesz.

A prawda jest taka, że wpatrywałam się w niego jak w obrazek… Po prostu nie mogłam inaczej. 

__________________________________________

Hej! Przepraszam, że tak długo mnie nie było, ale grypa rozłożyła mnie na łopatki i zupełnie nie mam ochoty na nic. O pisaniu nie wspominając. No i brak pomysłów też swoje robi.

Jak zapewne zauważyliście, zmieniłam czas w jakim pojawiać będą się rozdziały. Doszłam do wniosku, że nie mogę się spieszyć z pisanie, bo potem nic z tego nie wychodzi. Także od teraz rozdziały będą pojawiać się co dwa tygodnie. Jeżeli napiszę coś wcześniej, dodam to wcześniej.

I to byłoby na tyle, ja się z wami żegnam i idę dalej się leczyć.

Strzałka!