Rozdział 13

Od mojej „rozmowy” z mamą minął tydzień. Od tamtej pory się do mnie nie odezwała. A ja, z racji tego, że jestem uparta jak osioł, nie odezwę się pierwsza. Jak w ogóle mogła powiedzieć, że nie mogę sama o sobie decydować? Ja potrafię zrozumieć to, że każda matka się martwi, ale żeby pociskać takimi tekstami? To już jest lekka przesada.

-Halo? – zapytałam, kiedy odebrałam telefon.

-Hej, Amy, tu Emily. Pamiętasz mnie jeszcze?

-Jasne, że tak! Nie mogła bym zapomnieć o mojej najlepszej przyjaciółce!

-W takim razie ubierz się ciepło, jedziemy na lodowisko!

-Okay. Kiedy będziesz?

-No nie wiem… Za jakieś… pół godziny. Pasuje?

-Jasne, czekam – odpowiedziałam i się rozłączyłam. Szybko podeszłam do szafy i przebrałam się w gruby, puchaty sweter, na nogi założyłam zwykłe, niebieskie jeansy i złapałam w dłonie parę ciepłych skarpetek oraz łyżwy. Rytuałem moim i Emily jest bycie, co najmniej, trzy razy w roku na lodowisku. Kiedy byłyśmy jeszcze w gimnazjum jeździliśmy całą klasą, ale teraz nasza paczka się rozpadła i każdy poszedł w swoją stronę. Smuteczek.

Punktualnie o w pół do szóstej do drzwi zapukała Em.

-Hej! – przytuliłyśmy się na powitanie.

-Lepiej się pospieszmy. Za pięć minut mamy autobus. – powiedziałam zerkając na zegarek. Szybkim krokiem udałyśmy się na przystanek, a już po chwili siedziałyśmy w zatłoczonym autobusie.

                -No dawaj, Amy! To nie jest trudne! – krzyknęłam Em, chcąc żebym spróbowała pojechać tyłem.

-Nie ma mowy! Jeszcze kogoś potrącę! – odkrzyknęłam w odpowiedzi. W tym samym momencie czyjeś dłonie zasłoniły moje oczy. Pisnęłam z przerażenia.

-Nie musisz się mnie bać – ktoś wyszeptał mi do ucha, po czym znów mogłam widzieć. Odwróciłam się powoli.

-Josh! Czego chcesz? – zapytałam z udawaną groźbą w głosie.

-Ja? Ja tylko chciałem ci pokazać, jak jeździć do tyłu. – delikatnie złapał mnie za biodra, po czym pociągnął do siebie.

-Puść mnie! Z kim przyszedłeś?

-Z twoim bratem i kilkoma znajomymi. – wskazał palcem nie wielką grupkę na drugim końcu tafli.

-Okay. W takim razie pokazuj, Panie Nauczycielu. – Josh pociągnął mnie za sobą jadąc tyłem, a ja zapiszczałam. Jednak szybko załapałam w czym tkwi cała filozofia i po chwili już sama śmigałam po lodowisku.

                -Idziemy na gorącą czekoladę? – zapytał Josh, kiedy wyszliśmy z budynku, w którym znajdowało się lodowisko.

-Jasne! Starbucks czy jakaś przytulna kawiarenka? – zapytałam.

-Kawiarenka! – odkrzyknęła reszta, po czym ruszyliśmy w stronę centrum.

-To ja pójdę zamówić – powiedziała Emily, kiedy byliśmy już na miejscu – wszyscy chcą gorącą czekoladę, rozumiem? – wszyscy pokiwaliśmy głowami, po czym zajęliśmy stolik.

Po dwóch godzinach oblegania miłej kawiarenki w centrum Londynu, w końcu, postanowiliśmy rozejść się do domów. Najpierw odprowadziliśmy Emily, a potem razem z Luke’iem, Joshem i kilkoma innymi znajomymi ruszyliśmy w stronę naszego domu.

                -Jak tam twój chłopak? – zapytał Luke, kiedy siedzieliśmy u mnie w pokoju z kubkami herbaty w dłoniach.

-Dobrze. W sumie to się dzisiaj nie odzywał – rzekłam zerkając na telefon. Trochę się rozczarowałam, jak zobaczyłam, że nie ma żadnej wiadomości od blondyna.

-Ciekawe. Nie rozumiem tego. Długo się nie odzywa?

-Nooo, od wczoraj. Pewnie miał ciężki dzień albo coś…

-Przestań. Ja na jego miejscu już dawno stałbym pod drzwiami, w oczekiwaniu na spotkanie z tobą, a nie…

-Oj tam – zaśmiałam się nerwowo. Może Luke rzeczywiście ma rację? Postanowiłam się tym na razie nie przejmować. Charakterystycznym dla Nialla jest znikanie bez uprzedzenia, a potem wracanie. Zdążyłam się do tego przyzwyczaić… Chyba.

-Dobra siostra, to twoja decyzja, ja się nie będę wtrącał. A teraz idę spać, łyżwy to strasznie męczący sport.

-Chyba jak każdy, geniuszu. – pokazałam mu język, na co on tylko się zaśmiał i wyszedł z pokoju.

                Obudził mnie dzwoniący telefon. Zaspanym wzrokiem spojrzałam na zegarek stojący na szafce nocnej. 3:45. Czego, do cholery, ktoś ode mnie chce o tej porze?!

-Halo?

-Amy! Jak się masz, kochanie? – usłyszałam bełkot Nialla. No tak, jest pijany.

-Niall, jesteś pijany, idź spać.

-Ale, Amyyy, chcę porozmawiać z moją dziewczyną.

-Porozmawiasz z nią jak wytrzeźwiejesz. – odgryzłam się.

-Ale Amy…

-Powtarzasz się. Idź spać, zadzwoń do mnie jutro, jeśli to rzeczywiście coś ważnego. – rzekłam, po czym się rozłączyłam. Z westchnieniem opadłam na poduszki. Ciekawe ile wypił? I czego chciał? No nic, dowiem się rano, jeśli to rzeczywiście było coś ważnego.

                Zaspałam. Mój budzik nie zadzwonił, dlatego teraz latam po domu jak poparzona ubierając się, malując i pakując jednocześnie. Ugh, mam dość szkoły. Chcę już przerwę świąteczną!

-Amy! – usłyszałam głos taty z dołu – pospiesz się! Zaraz wychodzimy!

-No, już idę! Chwila! – zbiegłam po schodach, o mało co nie zabijając się na końcu, po czym szybko ubrałam buty i kurtkę, i już siedziałam w samochodzie.

                -A teraz, droga młodzieży, wyciągamy karteczki! – pani Johnson klasnęła w dłonie, a po klasie rozniosły się, pełne niezadowolenia, jęki. Na serio?! Kartkówka z samego rana? W poniedziałek? Chyba was wszystkich pogrzało.

Z cichym westchnieniem wyrwałam z zeszytu kartkę.

-Mam tylko nadzieję, że to nie są wasze zeszyty do matematyki – powiedziała Johnson z lekkim uśmiechem na twarzy. Każdy spojrzał na nią złowrogo. Nikt nie lubił tej starej czarownicy (dosłownie!). Była chyba najgorszą osobą, jaką do tej pory spotkałam.

                -Hej! – usłyszałam za sobą wołanie Emily.

-Cześć! – odpowiedziałam, po czym mocno ją przytuliłam. – Jak tam?

-Trochę mi się zaspało i dopiero teraz przyszłam do szkoły. – powiedziała.

-Och, czemu ja o tym nie pomyślałam?! Johnson zrobiła nam kartkówkę. – westchnęłam – i najprawdopodobniej ją oblałam.

-Oj, biedaku – powiedziała Em, a ja od razu wiedziałam, że wcale nie jest jej przykro.

-Wiem, że i tak nie jest ci przykro – zaśmiałam się, a ona pokazała mi język.

Gdy zadzwonił dzwonek razem  ruszyłyśmy na francuski.

-Ten język jest pojebany – po raz kolejny jęknęła Emily głowiąc się nad zadaniem.

-To ty, chyba, polskiego nie słyszałaś. To jest dopiero pokręcone.

-Pewnie masz rację…

-Cisza! Panno Backpaper, po pani rozmowie wnioskuję, że skończyła już pani zadanie. – Em popatrzyła na nauczycielkę z przerażeniem – W takim razie, niech pani przeczyta swoje wypociny.

-Ja… eee… Nie mam tego zadania – wydukała cicho.

-Ech, siadaj i, na przyszłość, bądź cicho na moich lekcjach.

-Tak jest, proszę pani.

To było niezłe, napisałam z tyłu zeszytu, po czym podsunęłam go pod nos Emily.

Wal się ;), odpisała.

Z tobą zawsze, kochanie :D,  naszą „rozmowę” przerwał dzwonek i wszyscy jak na zawołanie odetchnęli z ulgą.

                Wyszłam ze szkoły i zdziwiłam się, gdy zobaczyłam padający śnieg. Od razu zakochałam się w tym widoku. Po chwili jednak poczułam na swoich biodrach duże, ciepłe dłonie.

-No, siema, kochanie – ktoś wyszeptał wprost do mojego ucha i delikatnie je przygryzł. I Już wiedziałam kto to był. Niall.

-No, heeej – odwróciłam się do niego przodem i pocałowałam go w usta.

-Takie powitania to ja rozumiem – chłopak zabawnie poruszał brwiami. – Gdzie masz czapkę?

-Ymm.. W torbie? – popatrzyłam na niego, przy czym zrobiłam oczy jak kto ze Shreka.

-A czemu nie na głowie?

-Bo nie? A po za tym, co cię to obchodzi?!

-Nie chce żebyś się rozchorowała! – oops, chyba go zezłościłam. – Teraz wkładaj na siebie czapkę, albo ja to zrobię – pogroził mi palcem.

-Oj, Nialler, daj spokó.. – ale było już za późno. Chłopak chwycił moją torbę, po czym wyciągnął z niej czapkę, którą założył mi na głowę, w taki sposób, że nic nie widziałam. A chwilę później, kiedy się zastanowił, zaciągnął na moją głowę kaptur.

-No, Niall, nic nie widzę! – więc podniósł trochę czapkę tak, że odsłonił moje oczy.

-No, teraz możemy iść. – rzekł zadowolony z siebie. Założył moją torbę na swoje ramię, a, kiedy założyłam rękawiczki, chwycił moją dłoń.

-Niall… - zaczęłam nie pewnie.

-Tak, kochanie?

-Po co dzwoniłeś do mnie w nocy?

-Ja… byłem po prostu pijany, przepraszam, nie chciałem cię obudzić. – ale wiedziałam, ze ściemnia. Jednak postanowiłam nie drążyć dalej tematu.

Powoli ruszyliśmy przed siebie, podziwiając spadające płatki śniegu.

_______________________________________________________

Bum szakalaka! Jak mija Wam weekend? U mnie mogłoby być lepiej, ale źle też nie jest :P Dostałam wyniki egzaminów gimnazjalnych... Normalnie tragedia. W ogóle nie jestem z siebie dumna;/ A Wam jak poszła mała matura? Mam nadzieję, że lepiej niż mi i dostaniecie się do upragnionej szkoły ;) Jestem ciekawa czy lubicie rozdziały, które są napisane "na luzie", że tak powiem. Nie dzieje się tu nic specjalnego;p 

Czekam na Wasze opinie i do poczytania!